سرویس سیاسی «انتخاب»؛ سهراب زند: در سال 84، تحلیل‌گر خبره‌ای جدا از دسته‌بندی‌های سیاسی می‌گفت که اگر احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور ایران گردد، کابینه بی‌ثباتی خواهد داشت. تحلیل وی این بود که او هیچ وقت وزیر یا وکیل نبوده است و اکنون قرار است هیأت دولتی را با پیچیدگی‌های غیرقابل تصور مدیریت کند که حتی یک ساعت در آن عضو نبوده است. لذا یا کابینه‌اش از او کم تجربه تر و یا هم‌طراز هستند(هرگز حتی وزیر و معاون وزیر هم نبوده‌اند) که تکلیف چنین کابینه‌ای مشخص است؛ یا از او قوی‌تر و حرفه‌ای‌تر هستند، آن وقت او برای کنترل و هماهنگی میان کابینه یا تبدیل به رئیس جمهور مقوایی می‌شود و یا به استبداد روی خواهد آورد و مرتبا با کابینه خود درگیر خواهد شد.

این پیش‌بینی هوشمندانه از معرفی کابینه آغاز گردید و تا پایان عمر دولت دهم، بی‌ثبات‌ترین کابینه تاریخ جمهوری اسلامی ایران را رقم زد. 12 وزراتخانه فقط در دولت اول وی شاهد تغییر وزیر بودند که غیر از یک مورد فوت، بقیه با استیضاح مجلس همسو با وی و یا برکناری از طرف خود وی مواجه شدند. مثلا وی وزیری هامانه، وزیر نفت خود را که چهارمین وزیر پیشنهادی برای تصدی وزارت نفت بود تا توانست از مجلس رأی اعتماد بگیرد، در درگیری بر سر دخالت در تعیین معاون وزارت‌خانه برکنار نمود.

وی تا پایان دولت بعدی با مجموع تغیرات دولت قبلی خود، 21 وزیر را عزل و بجای آنان دیگرانی را نصب نمود که رکوردی بی‌سابقه در این زمینه می‌باشد.

ماجرای عزل بی‌خبر متکی در سفر خارجی، عزل غافلگیرانه وحیددستجردی که از طریق سایت‌ها از آن باخبر گردید و درگیری‌های تند و تیز با صفارهرندی، حیدرمصلحی، وزیری هامانه و چندین وزیر دیگر، ثابت می کرد که ردای ریاست جمهوری بر تن کسی برازنده است که در کوران مدیریت سخت سطوح بالای اجرایی سوابقی درخشان داشته و توان مدیریت کابینه را در عمل ثابت نموده باشد. نه رئیس جمهوری که تندترین افشاگری‌ها علیه وی از زبان یاران دیروز او به گوش می‌رسد.

غیر از فشارهای خارج از دولت، تداخل برنامه‌های وزارت‌خانه‌های تحت امر دولت، و درگیری و اختلاف میان کابینه، ریاست مدیری با ذکاوت و توانمند را می‌طلبد که قطعا سعه صدر و احترام به رأی وزرا از مجلس یعنی استقلال نسبی آنان هم باید به آن اضافه گردد.

اما در این میان به نظر می‌رسد حسن روحانی در این زمینه رئیس جمهور موفقی بوده است، تجریه چند دهه مسئولیت در مناصب مختلف امنیتی، پارلمانی، سیاسی، نظامی و دیپلماسی، تحقیقات استراتژیک و از همه مهم‌تر همراهی با شخصیت‌هایی چون هاشمی از او چهره‌ای چندبعدی ساخته که براحتی می‌تواند با تجربه و دانش کم‌نظیر کابینه خود را مدیریت و رهبری نماید.

وی بارها با مسائلی مواجه گردید که همگان انتظار داشتند با توجه به فشارهای تند و سنگین ، یه شدت با نیروهای داخل کابینه برخورد کند؛ به طور مثال زمانی که وی درگیر بحث خروج از رکود بود و به حملات مخالفان خود پاسخ می‌داد، چهار وزیر وی طی نامه‌ای علنی به رئیس جمهور از وضعیت اقتصادی و رکود و مسیر اقتصاد ابراز نارضایتی کردند. همگان منتظر برخورد با آنها بودند اما روحانی با هیچکدام از آنها تا آخر دولت خویش برخورد نکرد و حتی برای تقویت و حمایت از آنان دستور بررسی و برنامه‌ریزی با توجه به دغدغه‌های وزرای دلسوز خود را صادر نمود. طیبب نیا یکی از امضاکنندگان اعلام نمود: «در پی ارسال این نامه رئیس جمهور به هیات دولت دستور اکید داد که مسائل بازار سرمایه و بخش واقعی اقتصاد به صورت جدی مجددا مورد بررسی قرار گیرد و در صورت لزوم سیاست های جدیدی تهیه شود».(13مهر94) و موارد بسیار زیادی که غیر از فقدان هیچ عزل و اختلافی، نشان از مدیریت قوی رئیس‌جمهور بر کابینه و دولتی با ثبات را پیش چشم ناظران قرار می‌دهد.